Od drevnih Vabilonaca, preko starih Grka, Rimljana i Persjanaca, do germanskih poganih plemena, u mnogim se kulturama slavilo ponovno rađanje boga Sunca, odnosno zimski solsticij. Bez obzira poštovali li oni Saturna, Mitru, Nimroda ili Thora, sastavni dio njihovih svetkovina bilo je stablo, hrastovo ili zimzeleno, na koje su prema nekim teorijama prinosili žrtve bogu kojeg su slavili tokom zimskog solsticija.

Dolaskom hršćanstva ljudi su počeli prihvatati učenje Isusa Hrista, ali su zadržali i neke poganske običaje, a smatra se da je ukrašavanje božićnog drvca jedno od njih. Nakon što je Crkva odredila 25. decembar kao dan Hristova rođenja proslava Božića zamijenila je pogansko slavljenje zimskog solsticija, a ukrašavanje stabla prihvaćeno je kao jedan od hrišćanskih običaja.

Iako brojni vjernici diljem svijeta praktikuju kićenje jelke kao neizbježan porodični običaj za Badnje veče, izvor ove božićne tradicije još uvijek je nepoznanica.

Ukrašavanje jelke, prema crkvenim zapisima, možemo zahvaliti svetom Bonifaciju, engleskom monahu koji je u 7. vijeku osnovao hrišćanske crkve u Francuskoj i Njemačkoj. Podučavajući Hristovu nauku u Njemačkoj, Bonifacije je naišao na grupu poganih koji su se okupljeni oko velikog hrasta spremali žrtvovati djecu bogu Thoru. Kako bi spasio djecu, Bonifacije je srušio hrast, a na njegovom je mjestu izraslo stablo jele.

Druga legenda govori da je sam Martin Luther ukrasio božićno drvce početkom 16. vijeka svjećicama dok je u srednjem vijeku u nekim dijelovima Evrope postojao običaj priređivanja predstave o raju u crkvama za vrijeme Božića, tokom koje bi se na stablo vješale jabuke kao simbol spoznaje dobra i zla prema biblijskoj priči o Adamu i Evi.

Običaj ukrašavanja jelke u našim je krajevima preuzet od germanskih naroda krajem 19. vijeka, ali i do tada je postojao običaj unošenja badnjaka, mladog stabla ili grane hrasta u kuće. Ovaj običaj zadržao se do današnjih dana kod pravoslavnih vjernika, piše Tportal.