Prema zvaničnim dokumentima, Branko Ćopić je rođen 1. januar 1915, ali prema drugim izvorima, datum rođenja smjestio tokom prethodne 1914. godine. Mesto njegovog rođenja, Hašani, danas pripada opštini Krupa na Uni, unutar teritorije Republike Srpske.

Usmena tradicija lokalne zajednice, kao i sam Branko Ćopić, sugerisali su da je navodno bio prvo dijete u Podgrmečkom kraju koje je dobilo ime po poznatom srpskom pjesniku Branku Radičeviću. Nakon završetka rata, preuzeo je ulogu glavnog urednika beogradskog dječjeg časopisa "Pionir", nakon čega se posvetio profesionalnom pisanju.

Godine 1972, stigla je NJegoševa nagrada kao priznanje za njegovu antologijsku zbirku priča "Bašta sljezove boje", koju je objavio 1970. godine. Takođe, dobio je i Nagradu AVNOJ-a, dok je prestižnu NIN-ovu nagradu za najbolji roman osvojio 1958. godine za djelo "Ne tuguj, bronzana stražo". Ćopić je postao član Srpske akademije nauka i umjetnosti (SANU) 1968. godine.

NJegov odlazak sa ovog svijeta uslijedio je skokom sa Brankovog mosta u Beogradu, 26. marta 1984. Na očigledan način, njegove bajkovite priče o djetinjstvu i ratu možda su mu pružale odbranu od njemu zastrašujuće stvarnosti koja ga je sve više stezala i mračila.

Neka od najpoznatijih djela koje je iza sebe ostavio su, osim „Bašte sljezove boje“, „Prolom“, „Doživljaji Nikoletine Bursaća“, „Orlovi rano lete“, a najmlađi se i danas upoznaju sa ovim piscem čitajući „Ježevu kućicu“.

Prevashodno se bavio životom seljaka, siromašnih, ljudi sa margine, a inspiracija za seoske dogodovštine mu je ponajviše bio njegov rodni kraj. Iako je završio fakultet i posle rata postao i profesionalni pisac, često je sebe nazivao seljakom i ostao skroman tokom cijelog svog života.

Slučaj sa Titom

NJegova satira usmjerena protiv onoga što je doživljavao kao prijetnje društvu naišla je na neodobravanje najviših partijskih vođa, pa čak i samog Tita.

Djelo pod naslovom „Jeretička pripovetka“, koje je objavio 1950. godine, potpuno je preobrazilo život ovog autora, a posledice političkog suprotstavljanja satiri dovele su ga do izdaje i izgnanstva, koje su ga oslabile do bespomoćnosti.

Tito je priču koja opisuje raskošno ljetovanje dvojice visokih državnih funkcionera protumačio kao neposredan izazov za partiju. Odmah su Ćopićeva djela stavljena na stranu tadašnjih protivnika napretka Jugoslavije. Ubrzo su uslijedile kritike članova partije, a sam Tito je izjavio da do njegovog hapšenja neće doći, iako je taj čin vidio kao napad na partiju.

Jedna anegdota koja ilustruje lik satiričara koji je na sve odgovarao sa humorom jeste ona u kojoj je Ćopić posle Titovog govora iz novina isjekao riječi o nemogućnosti hapšenja i zalijepio ih na vrata svog stana u Beogradu, kako bi odvratio sve one koji bi ga sa različitim namjerama mogli posjetiti.

Ipak, najteži udarac za autora bila je izdaja njegovih mnogobrojnih prijatelja i podrška takvom partizanskom narativu od strane mnogih pisaca njegove generacije. NJegova djela su uklonjena iz dječjih lektira širom zemlje, pa čak i u njegovom rodnom kraju.

„Crni konjanici“ o kojima piše u svom djelu „Bašta slezove boje“, predviđajući nedaće koje će donijeti Drugi svjetski rat, nastavili su da ga prate i u posleratnom periodu, sve do njegove nesrećne smrti.

Tužan epilog Ćopićeve satire obilježava trenutak kada je u ratu u Bosni i Hercegovini srušen spomenik njemu posvećen u Bosanskoj Krupi, dok je njegova kuća u Hašanima stradala u požaru. Branko Čopić završio je život samoubistvom 26. marta 1984. godine skokom sa savskog mosta.

U poruci koju je ostavio svojoj supruzi, napisao je: „Zbogom lepi i strašni živote!“. Branko Ćopić je u pismu jednom od svojih prijatelja napisao: „Nisam rođen kao neko ko će se savijati i uzdizati, radije bih da me nazovu anarhistom, grubijanom, nego da budem pisac bez kičme, dostojanstva i savesti."