Zahvaljujući ocu, Tina Blau je u mladosti proputovala celu Habzburšku monarhiju – Češku, Moravsku i Transilvaniju i u tom periodu su nastala njena prva djela. Ostalo je zabilježeno da je tokom tih putovanja devojka bila jako nostalgična, da joj je dom mnogo nedostajao i da se u pismima često žalila da je niko ne razumije i da joj se muške kolege podsmjevaju.

- Ako zaista želiš da postaneš umjetnica, moraš da naučiš da prevaziđeš probleme - podučio ju je otac u jednom pismu koje joj je poslao u vrijeme dok je bila u Transilvaniji. 

I zaista, bila je to pouka koje se Tina držala do kraja života - život je provela prevazilazeći probleme koje je društvo bacalo na nju i postala jedina slikarka jevrejskog porekla svoje generacije koja je za života dobila priznanje.

U muškom svijetu…

Kao i mnogim drugim umjetnicama  tog vremena, i Tini je bilo onemogućeno umjetničko obrazovanje u školama. 

Umjesto toga morala je da dobija privatne časove. U svojoj želji da postane slikarka istrajala je samo zahvaljujući očevoj duhovnoj, ali i materijalnoj podršci. 

Kada nije slikala ono što je vidjela na putovanjima, Tina je inspiraciju pronalazila u okolini Beča i od sredine 19. vijeka uradila nekoliko slika koje su bile jako lijepo prihvaćene od strane publike. Ipak, njeno najpoznatije djelo, “Proleće u Prateru” iz 1882 izazvalo je pravi mali skandal u Beču kada, u prvi mah, nisu željeli da ga prihvate na izložbi u Künstlerhaus-u.

Tina je onda sa istom slikom otputovala u Pariz i na izložbi naredne godine čuveni slikar Hans Makart delo je proglasio za najbolje i nagrađeno je na Pariskom salonu. 

- Da nisam žensko, moj rad bi u Beču, kao što je u Parizu i Minhenu, bio priznat ne samo kao nezavisan nego i kao rad ispred svog vremena. Kolege me poštuju, ali kada dođe do toga da treba da budem tretirana ranopravo sa njima u smislu vrednovanja mog djela, onda me ostavljaju po strani - izjavila je Tina nakon ovog događaja. 

Kao i Emil Jakob Šindler, Karl Mol, Teodor fon Herman, Igo Darno, Mari Egner i Olga Vizinger-Florijan, Tina Blau pripadala je “bečkim atmosferičnim impresionistima” poznog 19. vijeka. Za njih su govorili da su majstori trenutka, da uspijevaju da uhvate i ono slikovito, ali i ono tjeskobno u svom vremenu. ⁠

Ipak, zbog poređenja sa Šindlerom Tina je godinama bila u njegovoj senci, a njihovu saradnju kritičari su koristili da dokažu kako “žene ne mogu da stvaraju umjetnost bez muškaraca da ih usmjeravaju”. Iako su u radu bili ravnopravni saradnici odnos Šindlera i Tine počeo je da se gleda kao odnos “učitelja i učenice” što nikako nije bila istina. 

Ugledni likovni kritičar Artur Rosler otišao je toliko daleko da je, iako je hvalio talenat Tine Blau, ipak isticao da su njena djela najbolja ilustracija činjenice da “žene nemaju svoja sopstvena umjetnička djela”. 

U muškom svijetu Tini je, kao i njenim koleginicama, bilo uskraćeno priznanje prave umjetničke kreativnosti. 

Tina Blau je život posvetila tome da promijeni takvo mišljenje!

Umjetnost kao životni poziv

Tina Blau je i u privatnom životu “živjela za umjetnost”. 1883 udala se za kolegu Henriha Langa, njemačkog slikara ratnih prikaza i konja. Zbog njega je promenila vjeru prešavši iz judaizma u evangelističku crkvu. 

Par se preselio u Minhen i Tina je od 1883. predavala pejzaž i mrtvu prirodu na Ženskoj slikarskoj akademiji u Minhenu postigavši tako veliki prodor žena u branšu koja je do tada bila rezervisana isključivo za muškarce. Upravo tu je i imala svoju prvu veću samostalnu izložbu. Usledile su izložbe u Berlinu, Drezdenu, Lajpcigu, Hamburgu, Parizu, a Tina je slavu stekla i dalekoj Americi, gde je izlagala u Čikagu.⁠

Smrt voljenog muža 1891. duboko je potresla Tinu. Nakon toga provela je čitavu deceniju lutajući po Holandiji i Italiji. Nakon toga vratila se u Beč, gdje je zajedno sa Rozom Majreder i drugim slikarkama osnovala “Umjetničku školu za žene i devojke“, mjesto na kome će se u decenijama koje su usledile školovati prve generacija akademski obrazovanih slikarki.  

U to vrijeme Tina je, makar djelimično, dobila priznanje koje je zaslužila.

- Ona je bila prva od nas koja je vidjela i učinila svjetlost i vazduh na slikama modernim i to u vrijeme kada su čak i naši najpoznatiji pejzažisti bili zaglavljeni u tradicionalnim kolorističkim formulama - zapisao je 1909. slikar i antikvar Žak Seligman.

I u poznim godinama Tina je bila veoma produktivna - njene slike su do kraja bile prepune boja i zračile su optimizmom čak i kada je zdravlje počelo da je izdaje. Do kraja života, voljela je prirodu i gajila posebno duboku vezu sa njom.

- Koristim isti studio i ljeti i zimi. To mi omogućava da živim usamljeno i izdvojeno, u bliskom kontaktu sa prirodom koju toliko volim - zapisala je u jednom pismu.

Tina Blau iznenada je preminula od infarkta 1916. godine, u jeku Prvog svjetskog rata.  ⁠