Poslednjeg dana avgusta upriličena je novinarska projekcija prve epizode serije Močvara koja od 6. tj. 12. septembra 2020. godine počinje da se prikazuje na Superstar TV-u (termin: nedelja u 21 čas) i RTS-u (termin: subota u 20 časova, šest dana kasnije u odnosu na premijeru na Superstaru).

Serije su posebno primijećene. Ubice mog oca (2016) su, bez obzira na drastičan pad nakon prve sezone, dokazale i pokazale da je i kod nas moguće napraviti kriminalističku seriju vrijednu pažnje.

Uslijedile su Senke nad Balkanom (2017), Državni službenik (2019) i Tajkun (2020), serije koje su, svaka na svoj način, postigle uspjeh i popularnost. Močvara, valja to odmah istaći, posjeduje potencijal da zasjeni sve svoje prethodnike. 

Tvorci Močvare, scenaristkinja Milena Marković i reditelj Oleg Novković, dobro su uigran tandem. Istina, do sada su stvarali u okvirima autorkog filma i nisu koketirali sa žanrom.

A onda se dogodila Močvara i oni su u žanr zaronili, duboko i bez zadrške. 

Milena Marković je u razgovoru nakon projekcije istakla da izuzetno voli noar, i da sa velikim zadovoljstvom čita djela Džejmsa Elroja i Majkla Konelija. Ta njena ljubav se zaista i vidi u Močvari koja se, što je dodatni povod za pohvalu, udaljava od uzora i nudi srpsko čitanje noara, ili, kako je sama autorka rekla, realnost Novog Beograda datu kroz koprenu strasti, žudnje, izdajstva i tajni iz prošlosti.

Balansirajući između art-haus štimunga i manje-više standardne detektivske misterije (radnja se, kao i u mnogim serijama tog žanra, vrti oko brutalnog i misterioznog ubistva lijepe žene), Močvara je uzbudljiva, provokativna, promišljena i melanholična. Autentični srpski noar.

Već prva scena postavlja ton. Lepa mlada žena (glumi je Miona Marković) spušta se stepenicama. Na sebi ima raskopčanu bundu i gotovo ništa drugo.

Ali njena nagost nije data u ekspolatacijskom ključu, ona ne sadrži eksplicitni seksualni napon, već je tu da nam pokaže da pred nama počinje da se odmotava narativno klupko namijenjeno publici sa gledlačkim iskustvom i zrelim ukusom, da na male ekrane nije stigla još jedna tipska serija koja igra na sigurno.

Kako minuti odmiču, ovaj utisak se samo produbljuje, sve do sjajno dizajnirane odjavne špice u kojoj, dok Jelena Petošević pjeva pjesmu Dole u mraku, bivamo počašćeni nagovještajima onog što nas čeka u narednih devet epizoda. A čeka nas, izvjesno, dosta toga.

Novković se na Močvari uglavnom okružuje ljudima sa kojim je već jednom ili više puta sarađivao.

Njegovi ključni kreativni saradnici (kostimografkinja Marija Nikolić, scenografkinja Irena Marjanov, kompozitor Vojislav Aralica, direktor fotografije Miladin Čolaković) radili su sa njim i na Živom čoveku, filmu koji je snimljen neposredno prije Močvare i čija je premijera odložena zbog situacije sa kovidom 19. 

Tim je uigran i to se vidi. Čolakovićeva fotografija veoma ubjedljivo dočarava sivilo i bjedu Novog Beograda; ima u njoj one atmosfere poznate iz crnog talasa, ali date na jedan svjež način.

Provučeni kroz noar przmu, poznati gradski predeli dobijaju nove obrise, a nadolazeće sjenke, ne/oštrina slike i prigušene boje udahnjuju posebnu teksturu filmskoj slici.

Što se glumačke podjele tiče, ima tu dosta preklapanja sa Živim čovekom i Otadžbinom, ali je glavna uloga povjerena Goranu Bogdanu kome je ovo prva saradnja sa Olegom Novkovićem i Milenom Marković.

U najkraćem: Bogdan je izvanredan. Ova globalno gledano zlosrećna godina je, uz 2017. i treću sezonu Farga, najvažnija godina u njegovoj dosadašnjoj karijeri (početkom 2020. u Berlinu je prikazan i nagrađen Otac Srdana Golubovića, film u kome je hrvatski glumac ostvario sjajnu ulogu, a koji je producirala Jelena Mitrović sa kojom je ponovio saradnju i na Močvari; dok nas uskoro, u Veneciji, očekuje svjetska premijera Oaze Ivana Ikića, takođe sa Bogdanom u glumačkoj podeli).

Bogdanov inspektor Nikola Krsmanović već u prvom satu izranja kao višeslojan i zaokružen protagonista. Njegovoj uverljivosti nimalo ne smeta što je satkan od klišea (inspektor alkoholičar sa problemima u braku i poznanstvima u kriminalnom miljeu).

Bogdanova bespoštedna gluma ima potporu u odlično napisanim dijalozima, nadahnutoj režiji i zaista vrsno postavljenim epizodnim likovima Maje i Danice, Nikoline supruge i majke, koje Marta Bjelica i Svetlana Ceca Bojković tako lepo senče i glumački produbljuju. 

Nova lica Stefan Trifunović i Jana Bjelica, u ulogama Nikolinih kolega Bobana i Milke, odmah su ispod Bogdana na kast-listi i u potpunosti opravdavaju ukazano povrenje: njihovi likovi su u prvoj epizodi samo zagrebani, s tim da je potencijal očigledan.

Epizodisti su svi od reda veoma dobri, a posebno Denis Murić kao Milutin, buntovni brat ubijene, dok je Ani Franić pripala izuzetno podatna uloga koja će, siguran sam, privući dosta pažnje.

Močvara je art-haus u oblandi žanra: kriminalistički narativni elementi radnju čine sočnom i dinamičnom, dok režija i scenario poseduju snažan autorski pečet, netipičan za televizijsku produkciju.

Uzorak od jedne desetine jeste realativno mali, ali rekao bih da je sasvim dovoljan kako bi se izneo zaključak da su Oleg Novaković i Milena Marković, ujedinjeni u žanru, publici ponudili svoje do sada najkomunikativnije i najintrigantnije delo.

Pred nama je jedna mračna serija, „tvrđa“ od onoga na šta je gledateljstvo naviklo, negde na tragu prve sezone Pravog detektiva i Boša, a opet autentično srpska. Ako se kvalitet prve epizode održi i u sledećim, Močvara je predodređena za kultni status.