Taj naziv se docnije proširio na cijeli kvart, a Dorćol pomjerio granice sve do Bajlonijeve pijace, pa i dalje. Do juče je bio samo najstarija periferija, a danas centar grada, nekada izdjeljen na Dunavsku jaliju – pustu riječnu obalu, i Zerek, dio poviše Vidinskog druma.

Ali, je li tu zaista nekada bila pustara? Nije, naravno. Oduvijek je bila naseljena srpskom sirotinjom, sefardskim Jevrejima, turskim bekrijama i Dubrovčanima doseljenim prije ili izbjeglim tokom Kandijskog rata.

Zbog njih je prva kafana u Evropi, poslije onih u Meki i Kairu – treća na svijetu – osvanula upravo tu 1522. godine. To se lako otkriva i po današnjim nazivima ulica, i po bogomoljama: sačuvanoj Crkvi Ružici iz XIV vijeka, dva stoljeća mlađoj Bajrakli džamiji u Gospodar Jevremovoj, ostacima jezuitskog hrama Svetog apostola Petra čija je gradnja počela na uglu ulica Vidinske i Nemanjine (Dušanove i Cara Uroša) 1732. godine, malo starijoj sinagogi El Kal Vježo (Stari hram, na sefardskom) s početka XVII stoljeća, izbrisanoj sa gradskog zemljopisa 1954, zdanju Prve varoške, danas Drvoprerađivačke škole u čijoj kapeli je nekad bila unijatska Grkokatolička crkva, čiji je starješina i poslije rata bio otac Nikice i Stipice Kaložepe, rođenih Dorćolaca, a zatim proslavljenih hrvatskih muzičara.

Ova vavilonska mješavina naroda, religija i jezika predstavljala je živu laboratoriju za izučavanje ekumenizma – tim prije što su se domorocima u međuvremenu priključili i Grci, Česi, Italijani, Nemci, Rusi, Arnauti i Arnautaši (albanizovani Srbi), braća Cigani (koji su tek 1971. postali Romi)... Ali, Dorćol je bio jedini beogradski kvart u kojem se nikada nisu zaključavala vrata.

Tako je bilo dok neko preduzimljiv nije urakio Dorćol kao „zgodno gradsko građevinsko zemljište”, pa se danas i imućnima zavrti u glavi od cijena tamošnjih stanova ili porodičnih kuća („nekretnina”, po srpskom novogovoru).

Zna se da je Hram Svetog Aleksandra Nevskog najčešće mijenjao adresu u burnoj povjesti SPC. Međutim, slabije je poznato da je u njemu služio otac Dragoš Brajer.

Rođen je u Beču 27. januara 1888. godine, na Svetog Savu, kao Karl Brajer, od oca Josifa i majke Hermine. Školovao se za građevinskog inženjera. Kao dobrovoljac sa činom lajtnanta viđen je 1916. u Kruševcu, gdje je bio okružni inženjer i špartao okolo, a među izbjeglicama u Rekovcu zapazio gospođicu Zlatiju Krupežević, kćerku gospodina Krste, inače narodnog poslanika i prote iz Velike Krsne – curicu koja je upravo čitala Getea, a odranije znala za Lesinga. Pogledi su im se ukrstili i u njima su mogli da pročitaju sve.

Prije vjenčanja, skoknuli su u Beč da u Hramu Svetog Save Karl promijeni vjeru, ali i ime – tako je postao Dragoš i pravoslavac, koji je već 1929. uspio da diplomira na beogradskom Bogoslovskom fakultetu.

Nešto kasnije je rukopoložen za đakona i postao praktikant baš u Crkvi Svetog Aleksandra Nevskog, o čemu je još 1940. godine u ovim novinama i izokola pisala Anđa Buneševac. Tako je Dragoš, osim što je postao Srbin, postao i Dorćolac.

U tom hramu je 1948. tajno kršten Labud Mehmedović, iako mu je majka bila prvoborac, član KPJ i ratni invalid s turskim, muslimanskim korijenima. On i danas tu crkvenu krštenicu drži uramljenu na zidu svog već starog stana negdje na obodu Beograda.