Zadušnice nikada nisu u vrijeme posta, niti padaju u postan dan, jer su uvijek u subotu. Peku se kolači od belog brašna, koji se ponekad zovu “prosfore”. Spremaju se rakija, pivo, vino, voda, a u nekim mjestima se iznosi i žito.

Nosi se onoliko svijeća koliko se mrtvih pominje. U svim krajevima Srbije na grobove izlazi sveštenik da okadi grob. Ako je nekim slučajem sveštenik sprečen da dođe, onda neko od prisutnih tamjanom obavi prekađivanje.

Zajedničko za zadušnice u svim krajevima jeste izlazak na groblje i organizovanje posluženja na grobu. Nekad su to samo pita, pecivo, kafa i voda. Ponegdje se iznesu kuvana jaja i pečenje. Na groblju se valja poslužiti makar jednim zalogajem, običaja radi.Ponudama se služe rođaci koji su na groblje izašli, a ne odbijaju se ni nepoznata lica, ako sama priđu grobu. Smatra se za veliki grijeh i uvredu mrtvima ako bi se neko odbio ili čak oterao od groba, prenosi Blic žena.

U crkvenoj godini postoje četiri opšta zadušna dana:

Zadušnice pred Vaskršnji post, uoči početka Velikog posta, Duhovske zadušnice, uoči praznika Svete Trojice, Miholjske zadušnice, uoči Miholjdana i Mitrovske zadušnice.

Zadušnice uvijek padaju u subotu, kada se organizuju i bogosluženja posvećena upokojenima, jer je Hristos dan uoči Vaskrsenja, koje se uvijek slavi u nedjelju, proveo u grobu.

U crkvi se na Zadušnice pominju i riječi Svetog Jovana Zlatoustog, jednog od najvećih bogoslova četvrtog vijeka hrišćanske propovedi:

“Pomozite pokojnima i pominjite ih. Ne oklijevajte da pomognete onima koji su otišli i prinesite vaše molitve za njih”.

U Srbiji se i do danas zadržao običaj po kome na groblja, na dan zadušnica, treba izaći što ranije, a svakako prije podne. Tradicija potiče od činjenice da se nekada valjalo prvo otići na liturgiju u crkvu, pa tek poslije toga na groblje.