Rad na donošenju Srpskog građanskog zakonika inicirao je knez Miloš Obrenović, koji uz pomoć austrijskih vlasti angažuje pravnika i književnika Jovana Hadžića na izradi građanskog zakonika.

Hadžić je u izradi SGZ-a koristio kraću verziju Austrijskog građanskog zakonika, uz unošenje ustanova iz Savinog Zakonopravila i srpskog običajnog prava. Tako je SGZ izgrađen na osnovama rimskog prava i preko Austrijskog građanskog zakonika i preko Savinog Zakonopravila.

Hadžić je izradio nacrt SGZ koji prihvatila zakonodavna komisija. Prvobitni tekst zakonika više puta je menjan i dopunjavan. Najvažnije izmene su nastale unošenjem propisa o paulijanskoj tužbi 1864. godine, o starateljstvu 1872. godine i o formi testamenta 1911. godine. Zakonik je važio i u onim krajevima koji su pripali Srbiji posle Berlinskog kongresa i posle balkanskih ratova, bivši okruzi: niški, pirotski, toplički, vranjski, kumanovski, skopski, tetovski, ohridski, bitoljski, tikveški, bregalnički, belopoljski, kosovski, metohijski i prizrenski.

Pošto socijalistička vlast posle Drugog svetskog rata nije donela novi građanski zakonik, propisi SGZ koji nisu bili u suprotnosti sa novim društvenim poretkom su se i dalje primenjivali u praksi. To stanje je trajalo sve do donošenja Zakona o obligacionim odnosima 1978. godine. Ovaj zakon je u velikom delu zasnovan na propisima Srpskog građanskog zakonika. Tako SGZ postoji u praksi i danas, samo kroz nove zakone.