Ali, čini se da nijedan narod nema tako nemaran odnos prema grobovima svojih srodnika kao Srbi. S jedne strane, taj nemar znači potpuno zapostavljanje grobnih mjesta, što uključuje njihovo neobilježavanje i neodržavanje.

S druge strane, u nekim krajevima Srbije ide se i u drugu krajnost. Na grobljima se podižu skupocjeni spomenici, kapele novokomponovane arhitekture, koje više liče na vikendice u kojima ima sve ono što ima i u domu – frižideri, televizori, kreveti… Riječ je o ružnom običaju koji se ustalio.

Spomenik treba da bude skroman s hrišćanskim obilježjem u obliku krsta. Mnogo je važnije sjećati se svojih umrlih u molitvama, a činiti dobra djela za pokoj njihovih duša pomažući sirotinji, dajući priloge crkvama, bolnicama, domovima za nezbrinutu djecu i drugim humanitarnim ustanovama.

Što se tiče stava crkve, u vezi s opjelom i nakon nje, za crkvu je najvažnije žito, vino i sam čin opjela. Opjelo je molitva u kojoj se sveštenik moli za pokoj duše pokojnika i za oproštaj njegovih grijeha koje je kao čovjek u životu učinio. Važni su i pomeni koji se vrše od kuće do groblja, jer je pomen takođe molitva.